Verhalen

Gerard had groene vingers, alles wat hij aanraakte groeide, inclusief de wietplanten en paddestoelen. Zijn mind was in sync met de natuur.

Ik was een duiker, ook in de winter.
In de winter is duiken door de kou hard, maar ja, wij duikers hebben nu éénmaal ballen van staal. Onderling spraken wij veel over oplosssingen om de kou te trotseren, daar heb ik al eerder wat over geschreven.

Er bestaat geen combinatie van woorden die mij meer op mijn hoede doet zijn dan “met z’n allen”. Als men iets “met z’n allen doet” voel ik mij alleen, ik hoor niet bij “met z’n allen”. Het kan best wel eens voorkomen dat ik mensen erg graag mag en “mee doe”.

Ik werd ineens out of the blue overvallen werd door een enorme aandrang. Het was een aandrang waar je de koude rillingen van over de rug lopen, de ogen zenuwachtig in de kassen rollen op zoek naar een spoedige ontlading. Die was daar in het schuurtje van het vulstation niet te vinden en met samengeknepen billen ben ik snel de auto ingestapt, als de sodemieter naar huis en dat verdomme midden in de avondspits.

Zoonlief haalt moeders woensdagochtend altijd op, om samen boodschapjes te doen. Moedertje hoeft dan niet met haar zwaar ontkalkte botjes met dingen te slepen. Als ik haar weer naar huis breng, vraag ik altijd of zij alvast de sloten van haar deur opent, het zijn er geloof ik drie, terwijl ik ondertussen haar tassen uit de auto haal.

Is het leuk dan ?
De eerste tien minuten wel, maar daarna wordt met steeds kortere intervallen het klokje geraadpleegd. Hoe lang zijn we al onderwater, hoe lang moet ik nog wachten om met goed fatsoen de duik te callen.

Toen Jan ineens van de radar verdween tijdens zijn Tech 2 cursus vreesde ik al het ergste: "Geen internet!". Even kijken of Jan toch nog stiekem had ingelogd en in "passive mode" het forum bleef volgen, nee hoor, nix contact met de buitenwereld. Op 29 september verdwenen Barry en ik in dat zelfde gat, verstoken van elk contact met de vijverduikers en de rest van de wereld.

Toen ik vele vele jaren veel op de racefiets zat, was het een goed gebruik de benen te scheren en met massage-olie in te smeren. Men noemde dat gesoigneerd zijn.
Waarom ? Ik zou je het je niet kunnen vertellen, maar het zag er wel strak uit, die glanzende aandrijfstangen. Je wilt er bij horen, tenslotte moet je ergens bij horen. Voor de buitenwereld was er altijd een lulverhaal met iets over valpartijen en dat het ontstekingen zou voorkomen bij ernstige schaafwonden. Natuurlijk wisten we wel beter, het was een geheime afspraak, de "echte renners" herkennen elkaar op die manier. Er was geen grotere vernedering denkbaar dan te worden ingehaald door een fietser met ongeschoren, harige benen.

In september heb ik vrijwillig meegedaan aan een wetenschappelijk onderzoek van de Marine samen met het AMC. Dat was een onderzoek naar het onstaan van bellen, altijd interessant zou je zeggen. De Full Monty, bloed-, urine, longcapaciteit en een submaximaal test.