Tech 1 is een zwart gat ergens in zee bij Italië

Toen Jan ineens van de radar verdween tijdens zijn Tech 2 cursus vreesde ik al het ergste: "Geen internet!". Even kijken of Jan toch nog stiekem had ingelogd en in "passive mode" het forum bleef volgen, nee hoor, nix contact met de buitenwereld. Op 29 september verdwenen Barry en ik in dat zelfde gat, verstoken van elk contact met de vijverduikers en de rest van de wereld.

Een beetje jammer was het wel, er waren genoeg sappige verhalen over duitse stewardessen, met rode leren handschoentjes en lekkere billen, dat is jullie bespaard gebleven. De vlucht was dus wel sort of OK, omdat we idioot vroeg vertrokken hadden we de nacht doorgehaald en hadden we slaap en honger. En net op het moment dat ons een lekker ontbijtje geserveerd zou worden door die stewardess, besloot een vent een paar banken voor ons bewusteloos te raken, grote paniek en de beste man werd in het gangpad neergelegd met een paar infusen in zijn arm. Lekker dan! Precies op de plek waar mijn allerliefste stewardess met haar karretje vol lekkers voorbij moest om mij te gaan voorzien van brood met eieren en spek. The story of my life.

Aangekomen kwamen we na een redelijk stuk rijden met de taxi bij de B&B, waar we de spullen dumpten om op zoek te gaan naar het duikcentrum. Het duikcentrum was gesloten ! Iedereen was weg, de T2 mannen waren aan het duiken en Mario, de eigenaar en anderen waren mee.
Uitgeput van een nacht zonder slaap keerden we terug in de B&B, de Locandiere, in een diepe siesta, waar ik gekweld werd door koortsige dromen over duitse stewardessen met leren handschoentjes. Later kwam Mario, de eigenaar van Morgan Diving ons halen om onze duikspullen met de auto naar het duikcentrum te brengen.

Daar troffen wij een aantal mensen aan die ik ooit kende als Jan, Patrick en Aldo, wat was er met hen gebeurd ? Asgrauwe gezichten, een holle blik en een vreemde doffe glans over de ogen. Zij waren duidelijk al begonnen aan de cursus. Ik kon het niet helpen om te lachen, dat is ook mijn levensmotto, "Lach, nu het nog kan !". Ook ik zou binnen niet al te lange tijd van gedaante wisselen, de gezonde blos zou ook bij mij plaats maken voor "het vale gelaat", het woord uitputting zou in hoofdletters over mijn voorhoofd worden geschreven, wegrollende, draaiende ogen, elke GUE cursist kent het klappen van de zweep inmiddels.

De dag na de vlucht hebben we niet gedoken, we waren te moe en wilden fit aan de cursus beginnen, we rolden van de ene in de andere slaap. De volgende dag wilden we wel een duikje maken, een beetje uitloden en kijken hoe het er hier onder water uit zag. Mario had een mooi plan voor ons, de Romagna, een tanker die tot 42 meter onder water lag, met 21/35 en EAN50 was het goed te doen volgens Mario.

Vooruit dan maar, gaswissels hebben we meer dan voldoende getraind.
Het was lekker weer, de tanks zijn gevuld en daar gaan we, het zicht is super, het water is lekker warm en vanaf 18 meter zie je het wrak al liggen, met Bert van het duikcentrum zwemmen we ook nog wat gaatjes in en dat is toch waar je het voor doet. We hadden wel wat gewetenswroeging, een T1 duikje maken nog voordat de cursus begon, maar toen we daar rondzwommen viel het met die wroeging reuze mee. We hadden erg conservatief gepland, twintig minuten bodemtijd en 25 minuten deco, en na de duik begonnen we aan de opstijging om op 21 meter onze gaswissel te doen. Dat ging prima bij Barry en eigenlijk ook bij mij, alleen kon ik alleen maar zout water ademen, er kwam geen gas uit mijn automaat. Nu kwam ik ook direct bij de essentie van zo'n cursus, iedereen kan zich naar beneden storten, maar het is ook wel leuk als je een aantal problemen kan oplossen, zoals het niet beschikbaar zijn van decogas als je 25 minuten deco moet doen. Daar heeft de GUE (uiteraard) een procedure voor, die ik nog niet kende. Aan Bert zijn decogas ben ik toen samen omhoog gegaan, dat was natuurlijk een goede oefening, de opstijging was verder prima de luxe. De volgende dag zijn we weer in de herkansing gegaan en hebben nog een keer onze opstijging kunnen oefenen en de deco verliep nu ook zoals gepland.

Prachtige plek om je T1 te doen, de reden om zo'n cursus te doen wordt je dan ook direct duidelijk. Het "Lost Decogas" zou me later nog een keer parten spelen, alleen was die situatie een stuk lachwekkender.
Als ik morgen nog wat tijd kan vrijmaken zal ik proberen wat over de cursus te melden, dit waren natuurlijk wat voorhoede gevechten.

De oorzaak van de lost bottle was een niet goed zittende membraan, dat is ws tijdens de vlucht gebeurd, de automaat hangt al maanden aan mijn stage. Ook een mooi voorbeeld van zaken die toch belangrijker zijn dan je eerst aannam. Het is verdomde handig om onderwater je automaat uit elkaar te kunnen sleutelen, iets dat ik altijd als volledig overbodig beschouwde, die kans was immers zo klein... Verder is even de automaat indrukken als check niet goed genoeg, alles wat je meeneemt moet je uit ademen. De lost deco was niet nodig geweest en ook te repareren.

The Lost Deco Bottle Part II

Ik was met mijn D12 op mijn rug en deco-bottle naar de boot in de haven gelopen en had de stage even op de kant gezet.Met een gracieus hupje sprong ik op de boot en hoorde vaag een soort van "plooeiink" achter me. De D12 op zijn plaats gezet en terug op de kant gesprongen, maar waar was mijn deco-stage gebleven ?
OMG !
Die was aan mijn long hose blijven hangen en was pardoes tussen wal en schip geraakt en lag nu op de havenbodem. Het is maar goed dat dat de McFly nominaties al voorbij zijn.