Chocotoff

Zoonlief haalt moeders woensdagochtend altijd op, om samen boodschapjes te doen. Moedertje hoeft dan niet met haar zwaar ontkalkte botjes met dingen te slepen. Als ik haar weer naar huis breng, vraag ik altijd of zij alvast de sloten van haar deur opent, het zijn er geloof ik drie, terwijl ik ondertussen haar tassen uit de auto haal.

De loop der dingen is altijd hetzelfde. De tassen zet ik op haar aanrecht, ze is blij. In haar altijd veels te koude keukentje draait ze zich om naar het tafeltje onder het raam. Daar staat een glazen pot, die, zo wil de traditie, is gevuld met chocotoffs, altijd krijg ik er twee mee.

Eén voor nu en één voor de terugweg, ze krijgt een kus, terwijl de chocotoff mijn kaken al aan het vastplakken is, stap ik in auto en al ronkend rijd ik naar huis, me alvast verheugend op de tweede en laatste chocotoff die ik alvast op het dashboard heb klaargelegd.