Met z’n allen

Er bestaat geen combinatie van woorden die mij meer op mijn hoede doet zijn dan “met z’n allen”. Als men iets “met z’n allen doet” voel ik mij alleen, ik hoor niet bij “met z’n allen”. Het kan best wel eens voorkomen dat ik mensen erg graag mag en “mee doe”.

Als ik “mee doe” probeer ik oprecht de schone schijn op te houden dat ik onderdeel uitmaak van iets groters, iets dat mijn kleine ik ontstijgt. Het kost me veel moeite om me in een groep nietig te voelen, mee te gaan met de stroom. Bij “met zijn allen” ruik ik overvolle stranden op een hete zomerdag, een fijne melange van friet-, zeelucht en zonnebrandolie.

Eerlijk gezegd denk ik dat men bij “met z’n allen” aan iets refereert dat niet eens bestaat. Met z’n allen dat is niets voor mij.