Een stevige aandrang

Ik werd ineens out of the blue overvallen werd door een enorme aandrang. Het was een aandrang waar je de koude rillingen van over de rug lopen, de ogen zenuwachtig in de kassen rollen op zoek naar een spoedige ontlading. Die was daar in het schuurtje van het vulstation niet te vinden en met samengeknepen billen ben ik snel de auto ingestapt, als de sodemieter naar huis en dat verdomme midden in de avondspits.

Na de veiligheid van de auto te hebben bereikt, leek de situatie even onder controle, 36 km scheidden mij van mijn eigen ivoren troon. Dat moet te doen zijn, dacht ik. Maar bij het eerste stoplicht, van de zeer velen die nog moesten komen, kwam de aandrang keihard weer terug. Nooit leek mijn huis verder weg, ik had spijt van deze expeditie. Mijn koele troon leek buiten bereik, ik moest gaan improviseren. Een tankstation, een kennis/vriend in de buurt, een verlaten vooral lommerrijke afslag, alles kon, maar wel snel aub. En met in de verte een tankstation keert de rust weer terug, het pulseren is even gestopt, he he, we hebben de touwtjes weer in handen! Koud twee kilometer verder beginnen de persweeën weer opnieuw, dit gaat fout.

Wat hebben we allemaal in de auto: een jas, wat cilinders (hebben we niets aan), en geen wc-papier, zenuwachtig graai ik in alle zakken van mijn jas om te constateren dat daar niets was om mijn reet mee af te vegen. Een compromis, ik kon mijn T-shirt opofferen, die is toch al bruin, als ik maar niet in de auto mijn broek volschijt, in mijn fantasie ruik ik al een weeë zoetzure lucht, nog 23 kilometer.

Om een lang verhaal kort te houden, ik heb het gered, het scheelde niet veel, maar met een bovenmenselijke inspanning heb ik als een vorst mijn troon beklommen.