De kracht van de emotie

Ik was een duiker, ook in de winter.
In de winter is duiken door de kou hard, maar ja, wij duikers hebben nu éénmaal ballen van staal. Onderling spraken wij veel over oplosssingen om de kou te trotseren, daar heb ik al eerder wat over geschreven.

Nu hoorde ik laatst een hele nieuwe theorie over dit koude probleem.
Bas, de duikpoëet onder ons DIR-duikers kwam zomaar uit het niets met "Kou is een emotie". Hoewel daar in onze community eerst wat lacherig over werd gedaan, begon de diepe betekenis van deze stelling langzaam in te dalen. Al onze pogingen om het duiken in de koude comfortabel doorgang te laten vinden leken tot nu toe zinloos. Krampen in de spieren en een gezicht vertrokken tot een grimas door kou en onderdruk waren onvermijdelijk, de kou wint altijd.

Bas zijn theorie opent nieuwe deuren, als kou een emotie is, dan is het ook een keuze om het koud te hebben. Waarom hebben wij het dan nog koud, het is geen erg prettige emotie en met name de handen kunnen er koud voelen. Misschien raken we nu de kern van ons menselijke zijn, zijn we eigenlijk niet allen verslaafd aan ons eigen lijden ? Willen we niet liever alles verliezen behalve ons eigen kleine en soms grote lijden ? Ik denk van wel.

Naast het duiken ben ik ook een wielerliefhebber, ik heb vele tienduizenden kilometers gefietst. Ook ben ik gefascineerd door de wielerwereld, de slaven van de straat, de wielrenners die het lijden, het afzien tot een kunst hebben verheven en natuurlijk liegen, bedriegen en sjoemelen dat het een lieve lust is.

In die wereld is er ook een rijke woordenschat om de diverse gradaties van pijn met chirurgische precisie te omschrijven. Uitgewoond zijn, zwarte sneeuw zien, roze olifantjes zien, snot voor ogen hebben zijn slechts een paar voorbeelden van dit enorme arsenaal aan instrumenten om één emotie te beschrijven, pijn. Als je echt een wielerliefhebber bent kun je niet om "De Renner" van Tim Krabbé heen, dit boek raakt de essentie van het wielrennen. Het Grote Lijden, Krabbé beschrijft deze emotie in geuren en kleuren, als je zelf een beetje hebt gefietst, is het het lezen van "De Renner" een feest van herkenning, ook ik ben vele malen "gestorven in het wiel". Eén ding is me uit dit boek is me sterk bijgebleven: De psychische lekke band.

De psychische lekke band kan meerdere gedaantes hebben, men kan onderweg in een peloton terechtkomen van zeer enthousiaste wielrenners en langzaam maar zeker het gevoel krijgen dat de keel wordt dichtgeknepen en de beschikbare hoeveelheid lucht die nodig is om het straffe tempo bij te kunnen benen, even niet voorhanden is. Men voelt ineens pijnlijk duidelijk "de onderkant" van de longen. Je wilt het wiel houden, dat is even het belangrijkste in de wereld. Maar je weet dat de koek binnen niet al te lange tijd op is en dan ineens is daar een afslag, die moet je hebben ! Waar het peloton naartoe gaat doet niet meer terzake, één ding is zeker, als het peloton rechtdoor gaat, is dat zeker niet de richting die jij op moet, jij moet dat kleine weggetje hebben dat hier rechtsaf gaat. Dat weggetje, waar weer even wat lucht te ademen valt, waar de weg terug naar huis begint.

Dat is een bewuste keuze het lijden te stoppen, je had wel verder gewild maar je moest daar rechtsaf slaan, anders was het zo'n eind om, je maatjes kun je nu zonder een slecht geweten vertellen dat je flink in het peloton hebt meegedraaid en dat je het jammer vond, dat je eerder moest afslaan. Daar kom je goed mee weg.

Nog mooier is de lekke band, aan het einde van je krachten draai je mee in weer een ander peloton en kijk je al helemaal scheel van ellende, krijg je plotsklaps een lekke band, je voelt de hobbels in de weg door je polsen omhoog komen. Dit is de ultieme pijnstiller, je mag stoppen, lekker uitbollen, je wilde wel meer, je wilde zelfs net weer even een paar kilometer de kop pakken, maar ineens is daar die lekke band. Dat is een psychische lekke band, die lekke band kreeg je omdat je die ergens diep in je onderbewuste wilde hebben, het was de laatste mogelijkheid het lijden te stoppen, de pijn is een emotie en is dus ook te stoppen.

Je zou het zelf bijna gaan geloven.